حس کن. خوب بگیر تو دستت و حسش کن. دستپاچگی هایی ک وجود نداشت قبل از آنکه بیایی و من در حال و هوای مشاوره دادن بودم. وقتی ک نقاشی اندامت با پشت زمینه ای تاریک در کنار شاگرد نقش بست اصلا بگیر تو دستت خودت حسش کن احترامی که نمیدانم از کجا پیدایش شد و من سیخ ایستادم معلوم بود حاصل محاسبه ای در طول و عرض بود که در آنجا در چهارچوب نمی گنجید. انگار در تک تک سوراخ هایم ساز عروسی کوک بود وقتی گوش جان میدادم به حرف هایی که اصلا به من هیچ ربطی نداشت. انگار در صدایت لوازم لالایی هایت برای من کوک بود وقتی چهار انگشتی موهای بی حس ام را نوازش میکردی. نرمی، برایم، از تو در کلمه بیرون آمد و در دنیا شیء شد. دنیای شب و روزهایم را در قاب متوازی الاضلاعی خلاصه کردی که نصفش در عناوین حرفاییست که زدی و رفتی و خوب میدانستی و هنوز هم میدانی چه در فکرم میگذرد. آره درست است خودت را منتظر نگه دار. مال من میشوی عزیز جان؟ یا باید خاطرم را با مرور خاطراتت مکدر کنم. .