کارم افتاده تو اتاق رئیس. یه جورایی همون طور شده که میخواستم. ولی یه چیزایی غیر طبیعیه. اینکه اصرار داره من اونجا کار کنم و چرا تا حالا دانشجوی دیگه ایی اونجا نرفته.

مسئول مشاوره می گفت این یه فرصت استثنایی هست و چون ازت خوشم اومده و آدم صادقی هستی می ندازمت تو اتاق رئیس. با یه تیر چند نشون میزنی از جمله ساعت های کلاسی رو کمتر میری خیالت از بابت نمره راحت هست و خلاصه با رئیس جیک تو جیک میشی.[ از اونجایی که، از نمره ی ده تا نمره بیست تو کارنامه ام دارم حتی یه بار هم بار خودم نکردم که به استادی زنگ بزنم و التماس ، خواهش و یا حتی پیام هم ندادم که بهم نمره بده] 

این مسئله رو از هر طرف یه فرصت خوب می بینم ولی امر و نهی های دوستان و آشنایان تو این قضیه منو مردد کرده...از همه لحاظ خوبه نمی دونم باید مشکوک بشم یا نه.. ینی یه جای کار میلنگه؟


.   یکی از دلایل روانی شدنم بی پولیه؛ بعد هر جلسه مشاوره روانشناسی 45 تومن میشه.